مردم قبل از اینکه عیسی برای گناهان ما بمیرد، چطور نجات می یافتند؟

از زمان سقوط انسان، پایه نجات همیشه بر اساس مرگ مسیح بوده است. هیچکس، نه قبل از صلیب یا از زمان صلیب تا به امروز، نمی توانسته بدون آن واقعه بزرگ تاریخی نجات بیابد. مرگ مسیح، جریمه گناهان گذشته مقدسین عهد قدیم و گناهان آینده مقدسین عهد جدید را پرداخت کرد.

لازمه نجات، همیشه ایمان بوده است و هدف ایمان یک شخص، همیشه خدا بوده است. نویسنده مزامیر می نویسد که "خوشابحال همهٔ کسانی که به او پناه می‌برند" (مزامیر فصل 2 آیه 12). پیدایش فصل 15 آیه 6 به ما می گوید که ابراهیم به خدا ایمان آورد و همین برای خدا کافی بود که از او خشنود شود و او را بپذیرد (همچنین، رومیان فصل 4 آیه های 3 تا 8 را مطالعه کنید). سیستم قربانی عهد قدیم، گناهان را از دوش انسان بر نداشت، عبرانیان فصل 10 آیه های 1 تا 10 به طور واضح این حقیقت را برای ما آشکار ساخته است. اما بهر حال عهد قدیم به روزی اشاره کرده بود که پسر خدا خون خود را برای گناهان بشر خواهد ریخت.

آنچه در طی تاریخ عوض شده است، محتوای ایمان یک ایماندار است. شرط لازمی که خداوند تا آن زمان برای ایمان بشر قرار داده بود بر اساس آن مقدار شناختی بود که انسان از خدا داشت و یا به عبارت دیگر، خدا تا آن زمان به همان اندازه ای که بود، خود را برای بشر رونمایی کرده بود. که به این روند، رونمایی تدریجی گفته می شود. آدم، قولی را که خدا در پیدایش فصل 3 آیه 15 به او داد، باور کرد که کسی از نسل زن بر شیطان پیروز خواهد شد. آدم این قول خداوند را باور کرد و نام زن خود را حوا گذاشت (پیدایش فصل 3 آیه 20) و خداوند این باور آدم را قبول کرد و در نتیجه بدن های آنها را با پوست حیوان پوشانید (پیدایش فصل 3 آیه 21). در آن زمان، این تنها چیزی بود که آدم می دانست ولی همان را باور کرد.

ابراهیم نیز خداوند را بر اساس وعده ها و همه آن چیزهایی که در پیدایش فصل 12 و 15 برای او آشکار کرد، باور نمود. قبل از موسی، کلام مکتوبی از خداوند نبود، اما انسان برای آنچه خدا برای او آشکار کرده بود، مسئول بود. در تمام عهد قدیم، ایمانداران نجات یافتند با این ایمان که روزی خدا مشکل گناه آنها را حل خواهد کرد. امروزه وقتی به عقب نگاه می کنیم، ایمان پیدا می کنیم که او به مشکل گناهان ما بر روی صلیب رسیدگی کرد (یوحنا فصل 3 آیه 16 و عبرانیان فصل 9 آیه 28).

در مورد ایمانداران قبل از مرگ و قیام مسیح چطور؟ آنها به چه ایمان داشتند؟ آیا آنها معنی کامل مُردن مسیح بر روی صلیب برای گناهانشان را می فهمیدند؟ عیسی مسیح در اواخر خدمتش بر روی زمین گفت: "از آن پس، عیسی آشکارا به شاگردانش می‌گفت که او به اورشلیم خواهد رفت و در آنجا سران یهود و علمای مذهبی او را آزار داده، خواهند کشت؛ اما می‌گفت که روز سوم زنده خواهد شد. طرس او را به کناری کشیده، با مخالفت به او گفت: «سَروَر من، خدا نکند که چنین اتفاقی برای شما بیفتد." (متی فصل 16 آیه های 21 تا 22). عکس العمل شاگردانش به این پیغام چه بود؟ "پطرس او را به کناری کشیده، با مخالفت به او گفت: «سَروَر من، خدا نکند که چنین اتفاقی برای شما بیفتد." پطرس و دیگر شاگردان، تمام حقیقت را نمی دانستند، اما نجات را دریافت کرده بود، چون باور کردند که خدا مشکل گناهان آنها را حل خواهد کرد. آنها دقیقا نمی دانستند او اینکار را چگونه انجام خواهد داد، همانطور که آدم، ابراهیم، موسی، و داوود نمی دانستند، اما به او اعتماد کردند.

برای ما امروز نسبت به مردمی که قبل از قیام مسیح زندگی می کردند، واقعیت های بسیار بیشتری آشکار شده است و مهمتر از همه، این است ما امروز تصویر کاملی از همه چیز داریم. "در زمانهای گذشته، خدا بوسیلۀ پیامبران، اراده و مشیت خود را بتدریج بر اجداد ما آشکار می‌فرمود. او از راه‌های گوناگون، گاه در خواب و رؤیا، گاه حتی روبرو، با پیامبران سخن می‌گفت. اما در این ایام آخر، او توسط فرزندش با ما سخن گفت. خدا در واقع، اختیار همه چیز را به فرزند خود سپرده و جهان و تمام موجودات را بوسیله او آفریده است" (عبرانیان فصل 1 آیه های 1 تا 2). نجات ما هنوز بر پایه مرگ مسیح است، ایمان ما هنوز لازمه نجات است، مقصد و هدف ایمان ما نیز هنوز خداوند است. امروزه، محتوا و مضمون ایمان ما این است که عیسی مسیح برای گناهان ما مُرد، دفن شد، و روز سوم دوباره زنده شد (اول قرنتیان فصل 15 آیه های 3 تا 4).